IMPLANTOLOGIA - Sterowana regeneracja kości.

Czy wiesz że...?

Tylko 32% pacjentów stanowią osoby u których nie napotyka się żadnych trudności miejscowych. Standardowo wprowadzić implant udaje się w 59% przypadków, a w pozostałych 41% zastosowanie znajdują dodatkowe techniki odbudowy kostnej

Wytworzenie nowej tkanki i pogrubienie warstwy kości uzyskuje się poprzez zastosowanie zabiegu sterowanej regeneracji kości. Kwestią zasadniczą dla chirurga jest niedopuszczenie do przemieszczania się komórek nabłonkowych oraz komórek powstających z tkanki łącznej w kierunku nowo powstałej tkanki kostnej. W tym celu stosuje się bariery fizyczne w postaci specjalnych błon - membran.

Sterowana regeneracja kości

W ostatnich latach obserwuje się znaczący zwrot w leczeniu implantologicznym. Do niedawna implanty umieszczano w kościach szczęk tylko w miejscach, w których istniały odpowiednie jej wymiary i gęstość, co ograniczało wskazania do ich stosowania.

Obecnie coraz częściej planuje się umieszczenie implantów tam, gdzie są one najbardziej pożądane z protetycznego punktu widzenia. Stało się to możliwe między innymi dzięki rozwojowi technik sterowana regeneracja kości.

Decydującym czynnikiem zmuszającym lekarza do zastosowania techniki sterowanej regeneracji tkanek kości (GBR) jest uniemożliwiająca śródkostną implantację niedostateczna ilość i jakość kości własnej pacjenta. Statystycznie 41% zabiegów wprowadzania implantów wymaga dodatkowego udziału GBR.

Bez dodatkowych zabiegów sterowanej regeneracji kości zastosowanie wszczepów staje się niemożliwe w tych trudnych warunkach anatomicznych przy niedostatecznej ilości kości.

Decyzję o rozszerzeniu zabiegu lekarz musi wielokrotnie podejmować już w trakcie samej operacji. Dopiero klinicznie w trakcie zabiegu można zobaczyć potrzebę odbudowy wyrostka zębodołowego lub jego poszerzenia w określonym miejscu. Wspólnie z pacjentem podejmuje się decyzję, czy kontynuować zabieg przy zastosowaniu sterowanej regeneracji kości czy odstąpić od implantacji.
Rutynowa analiza radiologiczna może niekiedy nie dawać pełnego obrazu sytuacji klinicznej - zdjęcie pantomograficzne przedstawia jedynie obraz poprzecznego wymiaru kości.

Wytworzenie nowej tkanki i pogrubienie warstwy kości uzyskuje się poprzez zastosowanie zabiegu GBR. Kwestią zasadniczą dla chirurga jest niedopuszczenie do przemieszczania się komórek nabłonkowych oraz komórek powstających z tkanki łącznej w kierunku nowo powstałej tkanki kostnej. W tym celu stosuje się bariery fizyczne w postaci specjalnych błon - membran.

Zwarta warstwa górna (komórkowo szczelna) zapobiega wrastaniu tkanki miękkiej do ubytku, warstwa porowata (dolna) sprzyja integracji nowo powstającej tkanki kostnej

Zastosowanie biomateriałów - substytutów kostnych w połączeniu z błoną pozwala uzyskać całkowitą regenerację uszkodzonej kości wokół implantu lub poszerzyć brakującą kość własną w żądanym kierunku.

Ubytek wypełniony biomateriałem i przykryty membraną

Migracja naczyń krwionośnych i formacja nowej kości

W młodej tkance kosnej po około 6 miesiącach biomateriał powoli zanika, membrana ulega resorbcji

Po okresie 6-9 miesięcy cząsteczki użytego biomateriału ulegają połączeniu z kością i dają podstawę do stworzenia przez organizm nowej struktury kostnej, a następnie ulegają stopniowemu rozkładowi. Membrana zostaje wchłonięta przez organizm po wypełnieniu swojej roli.
Po zakończeniu procesu sterowanej regeneracji tkanek, kość jest trwale zmieniona i późniejsze obrazy radiologiczne są często nie do odróżnienia od kości własnej.