Udokumentowana kostna integracja implantów uzasadnia niezachwianą pewność powodzenia w zaopatrzeniu protetycznym opartym na wszczepach śródkostnych.

W ramach prac z implantami trwałą pozycję uzyskały różne formy terapii interdyscyplinarnej w zakresie chirurgii, protetyki i parodontologii. Do tych klasycznych form współpracy dołączyła w ostatnich latach również współpraca z ortodoncją.
Implant jako element zakotwienia wspierającego leczenie ortodontyczne leży w centrum zainteresowania ortodoncji. Współpraca implantologii i ortodoncji nie ogranicza się jednak do zakotwiczenia elementów retencyjnych. Wprost przeciwnie - możliwości współpracy rysują się na różnych płaszczyznach:

1. Implanty mogą być w ortodontycznej koncepcji leczenia zastosowane jako elementy wyłącznie odtwórcze, na przykład kiedy chodzi o zastąpienie nieobecnych zębów.
2. Implanty jako elementy wyłącznie retencyjne można stosować do kostnego zakotwiczenia aparatów ortodontycznych w sytuacjach, kiedy zęby wymagają przesunięcia na większe odległości. Po zakończeniu leczenia te implanty się usuwa.
3. Implanty można też stosować jako elementy kombinowane - retencyjne i odtwórcze, kiedy jako elementy utrzymujące osadzane są w niepełnym łuku zębowym, a po zakończeniu leczenia ortodontycznego włączone zostają do uzupełnienia protetycznego wraz z umocowanymi na nich zębami sztucznymi.
4. Ortodontycznie można przygotować miejsce pod implant rozsuwając zęby własne lub stosując ortodontyczny wyciąg korzenia przeznaczonego do usunięcia.

Przy stosowaniu implantów jako elementów retencyjnych siły poziome wyzwalane w ramach leczenia ortodontycznego są zdecydowanie mniejsze niż przy fizjologicznym żuciu pokarmu. Pozaosiowe obciążenie implantów śródkostnych odpowiada więc trwałemu zakotwieniu kostnemu.