Od pewnego czasu w centrum zainteresowania ortodoncji znalazły się implanty jako element zakotwienia wspierającego leczenie ortodontyczne

Klasycznie stosowane implanty można stosować jako elementy wyłącznie retencyjne. Takie kostne zakotwiczenia aparatów ortodontycznych stosuje się w sytuacjach, kiedy zęby wymagają przesunięcia na większe odległości. Po zakończeniu leczenia te implanty się usuwa.
Nie zawsze jednak trzeba taki implant usunąć. Można też stosować jako elementy kombinowane - retencyjne i odtwórcze. Wtedy to po zakończeniu leczenia ortodontycznego włączone zostają do uzupełnienia protetycznego wraz z umocowanymi na nich zębami sztucznymi.

Poza klasycznymi implantami na uwagę zasługują miniimplanty opracowane specjalnie dla ortodoncji oraz implanty podniebienne. Tutaj omówione zostana jeszcze te pierwsze.

Tytanowe implanty, które są używane z powodzeniem w protetyce w celu odtworzenia brakujących zębów, w ortodoncji jako zakotwienie mają wiele ograniczeń z uwagi na możliwość ich umiejscowienia.

Konwencjonalne implanty przy pracach ortodontycznych mogą być umieszczone w okolicy zatrzonowcowej lub w obrębie wyrostków. Następnym ograniczeniem jest kierunek przyłożonej siły - implanty umieszczone w obrębie szczytu wyrostka są za duże żeby używać poziomych przesunięć ortodontycznych.

W celu zakotwienia ortodontycznego coraz powszechniejsze stają się miniimplanty ze względu na możliwość umiejscowienia ich w każdym obszarze wyrostka zębodołowego. Postępowanie chirurgiczne jest być na tyle łatwe, że może je wykonać nawet ortodonta, a ich wgajanie jest być szybkie.

O ile średnica konwencjonalnych implantów wynosi 3,3 - 6 mm a ich długość 8-16 mm, to wymiary miniimplantu wynoszą - średnica 1,2 mm, dł. 6 mm.
Są więc na tyle małe, że nie powodują uszkodzeń kości i mogą być usunięte w każdej chwili, gdy nie będą już potrzebne. Wygojenie kości po usunięciu implantu następuje bardzo szybko.