W ostatnich latach obserwuje się znaczący zwrot w leczeniu implantologicznym. Do niedawna implanty umieszczano w kościach szczęk tylko w miejscach, w których istniały odpowiednie jej wymiary i gęstość, co ograniczało wskazania do ich stosowania. Obecnie coraz częściej planuje się umieszczenie implantów tam, gdzie są one najbardziej pożądane z protetycznego punktu widzenia.

Stało się to możliwe dzięki rozwojowi technik augmentacyjnych kości, do których należą: sterowana regeneracja kości (GBR, guided bone regeneration), rozszczepianie wyrostka (ridge splitting), kondensacja osteotomijna i metody kombinowane.

W zabiegach regeneracyjnych gdy potrzebny jest dodatkowo materiał kostny mamy do dyspozycji kość własną - pochodzenia autogennego (autoprzeszczepy) lub homogennego (banki kości).

Aplikacja kości autogennej jest jednak ograniczona poprzez jej dostępność i dodatkowy stres pacjenta związany z kolejnym zabiegiem.
Zastosowanie kości homogennej wiąże się z ryzykiem immunologicznym, ryzykiem infekcji (AIDS, hepatitis itp.).

Obecnie w związku z tym używa się głównie syntetyczne substytuty kostne, które posiadają naturalną, mineralną strukturę kości zbliżoną do ludzkiej tkanki.

Zastosowanie biomateriałów - substytutów kostnych w połączeniu z błoną pozwala uzyskać całkowitą regenerację uszkodzonej kości wokół implantu lub poszerzyć brakującą kość własną w potrzebnym kierunku.

Dzięki technikom sterowanej regeneracji tkanek współczesna chirurgia może wytworzyć nową tkankę kostna w żądanym kierunku i kształcie. Taka kość jest pełnowartościowa i jej późniejsze obrazy radiologiczne są często nie do odróżnienia od kości własnej.