IMPLANTOLOGIA - Podnoszenie zatoki.

Czy wiesz że...?

Tylko 32% pacjentów stanowią osoby u których nie napotyka się żadnych trudności miejscowych. Standardowo wprowadzić implant udaje się w 59% przypadków, a w pozostałych 41% zastosowanie znajdują dodatkowe techniki odbudowy kostnej

Wytworzenie nowej tkanki i pogrubienie warstwy kości uzyskuje się poprzez zastosowanie zabiegu sterowanej regeneracji kości. Kwestią zasadniczą dla chirurga jest niedopuszczenie do przemieszczania się komórek nabłonkowych oraz komórek powstających z tkanki łącznej w kierunku nowo powstałej tkanki kostnej. W tym celu stosuje się bariery fizyczne w postaci specjalnych błon - membran.

Podnoszenie zatoki

Trudne warunki do wprowadzania implantów występują najczęściej w tylnych odcinkach wyrostka zębodołowego szczęk, zwłaszcza szczęki bezzębnej, której pneumatyzacja (rozrzedzenie) wzrasta stopniowo w trakcie życia osobniczego i w miarę utraty zębów.

Skłoniło to do poszukiwań technik operacyjnych, które umożliwiłyby stosowanie implantów w tych właśnie okolicach. Jedną z takich metod jest podnoszenie dna zatoki szczękowej i wprowadzanie kości autogennej lub biomateriałów w przestrzeń powstałą między dnem zachyłka zębodołowego zatoki szczękowej, a uniesioną błoną śluzową wyścielającą ten zachyłek.

Pierwszą operację podniesienia dna zatoki szczękowej z dojścia bocznego (tzw. lateral window sinus lift) wykonał w 1975 r. Tatum, a w 1994 r. Summers po raz pierwszy podniósł dno zatoki szczękowej metodą zamkniętą (tj. z dojścia przez grzbiet wyrostka).

Zachęcające wyniki, mała inwazyjność tego typu zabiegów oraz możliwość jednoetapowego wprowadzenia implantu spowodowały, że zabiegi podnoszenia zatoki szybko się przyjęły w planowaniu leczenia z użyciem implantów. Wgajanie implantów, wprowadzonych z zastosowaniem podniesienia dna zatoki szczękowej, przebiega zwykle bez powikłań choć ich czas gojenia znacznie się wydłuża.

Podniesienie dna zatoki szczękowej stwarza nowe możliwości leczenia implantologicznego, umożliwia bowiem wprowadzenie wszczepów w trudnych warunkach anatomicznych, zwłaszcza w bocznych odcinkach w obrębie szczęki.

Prze metodzie z dojścia bocznego możemy podnieść zatokę o 5,0-8,0 mm, więcej niż przy metodzie zamkniętej, przez co zabiegi te wykonuje się częściej.
Najpierw tworzy się okno dostępu do dna zatoki po czym delikatnie podważa błonę śluzową zatoki

Tak przygotowane miejsce wypełnia się biomateriałem i pokrywa specjalną membraną zaporową oraz śluzówką. W ten sposób przygotowane przez nas okno dostępu do zatoki jest ponownie dokładnie zamknięte.

Tak przygotowane miejsce pod przyszłe wszczepy goi się na ogół 6 miesiecy. Wyjątkowo gdy istniejąca grubość kości zapewnia pierwotną stabilizację implantu możliwe jest wprowadzenie jednoczasowo implantów jednak i tak okres gojenia musi pozostać ten sam.

Drugim sposobem na podniesienie dna zatoki jest metoda zamknięta. Mamy możliwość podniesienia dna zatoki szczękowej maksymalnie o 3,0-3,5 mm, ale praktycznie zawsze zabiegowi towarzyszy jednoczasowe wprowadzenie implantu. Zabieg obarczony jest większym ryzykiem perforacji błony śluzowej dna zatoki szczękowej, co związane jest z faktem, że wykonuje się go bez pełnej kontroli wzrokiem. Ryzyko to można zminimalizować stosując dokładną diagnostykę radiologiczną przed zabiegiem.

W obu metodach jak zwykle najważniejsze jest doświadczenie chirurga. Prawidłowa ocena wyczuwalnego podczas zabiegu oporu kości, związanego ze zmianą jej gęstości w okolicy blaszki zbitej. Postępowanie w przypadku przerwania błony śluzowej zatoki jest nadal przedmiotem wielu kontrowersji. Istnieją nawet opinie, że drobne perforacje błony śluzowej nie dyskwalifikują tego typu zabiegu i wprowadzenie implantu jest po takim powikłaniu dopuszczalne.
Konieczna jest jednak stała kontrola radiologiczna.