Punktem wyjścia do planowania prac na implantach u każdego pacjenta jest ocena ilości i jakości tkanki kostnej mającej stanowić podłoże dla wszczepu. W diagnostyce przedoperacyjnej właściwie wszystkie nowoczesne metody obrazowania tkanki kostnej są wykorzystywane również przez implantologię.

Historia diagnostyki radiologicznej liczy sobie ponad 100 lat. Jej podstawy stworzył W.K. Roentgen, który 22 grudnia 1895 r. za pomocą uzyskanego promieniowania wykonał pierwsze zdjęcie. Radiologia szybko znalazła zastosowanie w stomatologii. Już w 1896 r. Giesel wykonał pierwsze zdjęcie rentgenowskie części twarzowej czaszki z uzębieniem.

Wraz z rozwojem diagnostyki radiologicznej zwiększają się możliwości jakościowego i ilościowego określania zmian w kościach szczęki i żuchwy. Informacje te potrzebne są lekarzowi do oceny kości przed umieszczeniem wszczepu zębowego, ale też do monitorowania zmian zachodzących w kości po wprowadzeniu wszczepu.

Jednak wśród bardziej dostępnych technik obrazowych przydatnych w implantologii niezmiennie bazujemy na zdjęciach pantomograficznych pozwalających ocenić warunki do planowanej implantacji.

Dzięki odwzorowaniu 1:1, lub odpowiedniemu wyskalowaniu zdjęcia, można precyzyjnie zaprojektować długość implantów.

Oceniana jest również okolica planowanej implantacji, a więc:

• stan kości w okolicy implantacji
  
• stan zębów sąsiednich
  
• rozmiar i położenie struktur anatomicznych mogących ograniczać nam możliwości pracy z implantami ( m.in. położenie dna jamy nosowej, rozmiar zatok szczękowych, położenie kanału nerwu zębodołowego dolnego czy otworu bródkowego)

W górnej kości, szczęce, ograniczają nas zatoki szczękowe oraz odległość do nosa.

	W dolnym bocznym odcinku ułożenie nerwu warunkuje zabieg
	W przednim górnym odcinku dno jamy nosa wyznacza długość implantu
	W bocznym górnym odcinku dno zatoki ogranicza długość implantu. Techniki Sterowanej Regeneracji Kości mogą zmienić i poprawić ten rejon do zabiegu.

Z najnowszych technologii na uwagę zasługuje przeniesienie do chirurgii implantologicznej metody "nawigacji" stosowanej w neurochirurgii. Jest to sposób wykonywania zabiegu operacyjnego pod kontrolą trójwymiarowej tomografii komputerowej, określającej z dokładnością 1-2 mm położenie operowanego obiektu.
Pozwala to ustalić dokładną odległość od wszystkich struktur anatomicznych, które ograniczają nam pole operacyjne oraz maksymalnie wykorzystać kość.
Upowszechnia się też wykorzystanie komputerowej syntezy i przetwarzania informacji z obrazów otrzymanych w tomografii komputerowej, magnetycznym rezonansie neutronowym i ultrasonografii. Stosowane programy komputerowe pozwalają na symulację i planowanie operacji na tej podstawie.

Obecnie jsteśmy w stanie jeszcze przed ingerencją chirurgiczną podejrzeć tkankę kostna, a rekonstrukcja 3D pokazuje prawdziwą budowę elementów kostnych, normalnie ukrytych pod tkankami miękkimi...

Czytaj więcej >>

Poza diagnozowaniem przedoperacyjnym dla implantologa niezwykle ważną sprawą są wiarygodne metody kontroli długoterminowej wszczepu - ocena integracji założonego już wszczepu.
Z doświadczeń wynika, że rutynowe małe zdjęcia zębowe pozwalają odpowiednio ocenić zanik kości wokół przyszyjkowej części wszczepu.

Podstawowe zdjęcie jakim jest PANTOMOGRAM można wykonać między innymi w pracowniach:

Aby usprawnić pracę i przyspieszyć planowanie leczenia na pierwszą wizytę konsultacyjną wskazane jest zrobienie i przyniesienie takiego zdjęcia. Może też być pomocny wykonany pantomogram wcześniej, ale nie dawniej niż 6 miesięcy. Poza analizą zdjęć radiologicznych lekarz przygotowujący do zabiegu przeprowadza wywiad ogólnolekarski mający na celu wykluczenie chorób które mogłyby mieć wpływ na ostateczny sukces planowanej pracy oraz sprawdzi stan jamy ustnej (czyli wykona tzw. badanie kliniczne).