Mechanizm łączenia się elementów tytanowych z otaczającą kością odkryto przypadkowo, podczas eksperymentów prowadzonych w Szwecji przez profesora Ingvara Branemarka i jego współpracowników w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych.

Branemark jest lekarzem, a nie stomatologiem i interesował się mikrokrążeniem krwi w kościach oraz procesami gojenia się ran. Zjawiska te badał za pomocą mikroskopii witalnej (przyżyciowej), techniki pozwalającej na preparowanie i obserwowanie pod mikroskopem cienkiej warstwy żywej tkanki. Aby usprawnić swe badania, posługiwał się wszczepialnym, osadzonym w metalu urządzeniem optycznym, umieszczanym chirurgicznie w kości.

Technika ta nie była niczym nowym. Co jednak okazało się tu istotne, to fakt, że zawsze, gdy narzędzia obserwacyjne wykonano z tytanu i umieszczono w kości w sposób możliwie bez urazowy, kość bardzo silnie przywierała do powierzchni tytanowej.

Żywa kość zrastała się z powierzchnią metalową konstrukcji w takim stopniu, jaki do tej pory uważano za niemożliwy. Branemark zrozumiał, jak ogromne znaczenie może mieć ten nowy mechanizm zakotwiczenia nie tylko dla implantów dentystycznych, ale również ortopedycznych.

Nazwał ten proces zrostu osteointegracją i poświęcił się bardziej szczegółowym badaniom tego niezwykłego zjawiska.

Doniosłość badań Branemarka polegała na tym, że starano się w nich zrozumieć biologię i wykorzystać naturalny proces gojenia się tkanki po wprowadzeniu do kości metalowego ciała obcego. Spreparowane łoże implantu potraktowano jako ranę, w której do minimum należało ograniczyć stopień uszkodzenia tkanek. Wzięto też pod uwagę szczególne właściwości tytanu, zwłaszcza jego odporność na korozję oraz biokompatybilność (obojętność tkankową). Uważano, że gdy spełnione zostaną wszelkie niezbędne warunki, żywa kość nie powinna "zauważyć", że tytan jest ciałem obcym.

Aby kość trwale przyrosła do powierzchni tytanu, muszą być jednak spełnione pewne określone warunki. Nie wystarczy, aby powierzchnia ta była czysta czy nawet sterylna. Musi ona być wolna od wszelkich zanieczyszczeń oraz aktywna biologicznie. Gojąca się kość łączy się z tlenkami na powierzchni implantu.

Najbardziej liczące się systemy implantów produkowane są przez koncerny metalurgiczne gdzie wykorzystuje się najnowsze osiągnięcia fizyki i biofizyki. Dostęp do dynamicznie rozwijających się technologii produkcji umożliwiają ewolucję systemów implantacyjnych .

Pod koniec lat 70-tych powołano w Szwajcarii przy Instytucie Straumanna międzynarodowy zespół ekspertów różnych specjalności m.in. biofizyków, aby przeanalizowali obecne wtedy na rynku systemy implantów. Ich zadaniem było stworzenie przy ścisłej współpracy z lekarzami podstaw teoretycznych i wyprodukowanie "idealnego" implantu, a następnie czuwanie nad utrzymaniem go w ścisłej światowej czołówce.

W 1980 roku powołany został Zespół ITI (Internationat Team for Oral Implantology) który do dnia dzisiejszego stymuluje rozwój implantologii. Takie były początki drugiego, obok szwedzkiego, wiodącego systemu implantologicznego na świecie - Implantów Straumann'a.

Wracając do historii - od początku lat 50-tych liczni pomysłowi lekarze stosowali najprzeróżniejsze wszczepialne urządzenia, które miały służyć jako mechanizm zakotwiczenia dla protez dentystycznych. Były wśród nich na przykład konstrukcje spoczywające na kości szczęki, pod błoną śluzową i okostną.

Były też konstrukcje śródkostne o różnych kształtach i różnej wielkości. Niektóre z nich funkcjonowały bez zarzutu przez wiele lat, co dawało nadzieję na dalszy rozwój implantologii. Inne okazywały się zawodne i okrywały implantologię złą sławą. W czasach wprowadzania pierwszych implantów trudno było przewidywać wyniki leczenia.

Próbowano, jak widać, wykonywać bardzo różne implanty. Różniły się zarówno sposobem ich zakładania, kształtem, jak i materiałami, z których je robiono. Jednak za datę powstania współczesnej implantologii uważa się rok 1965, kiedy profesor Branemark założył do kości implanty z czystego tytanu, a po kilku miesiącach wykonał na nich uzupełnienie protetyczne.

Od połowy lat siedemdziesiątych rozpoczęła się masowa produkcja implantów. Cały czas są one udoskonalane i poddawane bezustannej kontroli w ośrodkach uniwersyteckich. Obecnie na całym świecie panuje opinia, że tytanowe śrubowe implanty śródkostne są najbezpieczniejsze i dają najlepsze efekty.