Implanty mają kształt mniej lub bardziej zbliżony do kształtu korzenia zębowego.

Jedne wyglądają jak pełne śruby z gwintem na powierzchni, a inne wyglądają jak perforowane puste cylindry. Większość implantów zrobionych jest z czystego tytanu, inne ze stopu tytanu, a powierzchnia ich pokryta jest rozpyloną plazmą tytanową, lub hydroksyapatytem, czyli porowatą substancją ceramiczną, która ma stymulować wrastanie żywej tkanki kostnej.

Na przebieg procesu gojenia ma wpływ bioaktywna powierzchnia implantu oraz budowa zapewniająca przenoszenie sił z konstrukcji protetycznej na powierzchnię implantu oraz dalej na kość, która przyjmuje obciążenie.

Właściwe przygotowanie każdego rodzaju implantów to dobór materiału na ich wykonanie.

Materiał, z którego są zrobione implanty, nie może być szkodliwy dla organizmu człowieka - rakotwórczy, toksyczny czy radioaktywny, nie może też korodować. Musi być zgodny biologicznie, czyli tolerowany przez tkanki żywe - kość obrośnie wówczas wszczep. Czysty tytan, stop tytan-glin-wanad i hydroksyapatyt to podstawowe materiały stosowane do produkcji implantów.

Niektóre firmy produkują implanty również z porcelany (zwykle są zbyt kruche), z tantalu (nie jest tak twardy jak tytan), a także z tlenku aluminium (lubią je przede wszystkim Niemcy, niestety częściej się łamią). Modne były też swego czasu implanty powlekane syntetycznie uzyskiwanym nieorganicznym składnikiem kości. Po kilku latach okazało się jednak, że miejscami zanikał co powodowało utratę przyczepu kostnego.

Tytan zajmuje dziewiąte miejsce pod względem obfitości występowania w przyrodzie. W stanie naturalnym najczęściej spotykany jest jako dwutlenek tytanu - minerał miękki, ale wytrzymały. Stop tytanu został utworzony po to, aby uzyskać tworzywo biozgodne o zwiększonej wytrzymałości. Wyizolowany czysty tytan, zalecany do implantów dentystycznych, ma następujący skład: 99,75% stanowi tytan, 0,05% żelazo, 0,1% tlen, 0,03% azot, 0,05% węgiel, a 0,012% wodór. Zarówno czysty tytan, jak i stop tytanu, wykazują bardzo wysoką odporność na korozję.

Sam implant również wywiera działanie dynamiczne i jego rola, zwłaszcza z punktu widzenia biomechaniki, jest w centrum zainteresowania badaczy.

Na każdy wszczep działają nie tylko pionowe siły żucia, ale również siły poprzecznie wyważające.

Duża różnorodność kształtów implantów świadczy o tym, że nie ma zgodności wśród badaczy co do tego, jaki idealny kształt powinien mieć implant. Jedni uważają, że kość powinna być obciążona siłami skierowanymi prostopadle do podłoża (przez nacisk), przy jak najmniejszym działaniu sił poprzecznych (naprężenie styczne). Zgodnie z tą teorią zostały opracowane implanty śrubowe. Inni badacze, zwolennicy kształtów cylindrycznych, sądzą, że implant zyskuje największą stabilność dzięki wklinowaniu, czyli naprężeniu stycznemu, działającemu na powierzchnię przylegania implant/kość.

Coraz częściej łączone są te teorie dzięki czemu opracowano implanty śrubowe o kształcie stożkowatym.

Ten kształt implantów na dzień dzisiejszy wydaje się być najdoskonalszą formą i umożliwił też zabiegi implantacji natychmiastowej po usunięciu zęba własnego.

Wyzwaniem w dalszym ciągu jest jednak powierzchnia nośna implantu taka, aby utrzymać jak najdłużej prawidłowe warunki w obrębie dziąseł i kości.

Fizjologicznie wokół własnych zębów występuje stabilna wysokość kostna oraz paraboliczny przebieg kości i dziąseł. Do podobnej stabilności i zachowania prawidłowych warunków dąży się również w przypadku wszczepów ulegających osteointegracji. Zastosowanie popularnych obecnie rodzajów implantów o płaskiej platformie nośnej  może przyczyniać się do powolnego zaniku kości wokół szyjki wszczepu.

Wciąż aktualnym wyzwaniem jest powierzchnia nośna implantu taka, aby utrzymać jak najdłużej prawidłowe warunki w obrębie dziąseł i kości.

Fizjologicznie wokół własnych zębów występuje stabilna wysokość kostna oraz paraboliczny przebieg kości i dziąseł. Do podobnej stabilności i zachowania prawidłowych warunków dąży się również w przypadku implantów. Zastosowanie popularnych obecnie rodzajów wszczepów o płaskiej platformie nośnej  może przyczyniać się do powolnego zaniku kości wokół szyjki wszczepu.

Najnowszy produkt jakim jest implant paraboliczny Nobel PERFECT wydaje się być rzeczywiście perfekcyjny.

Panewkowy kształt powierzchni nośnej implantu jest wynikiem wnikliwych studiow i analizy budowy brzegu kości wokół naturalnego zęba.

Pierwsze badania potwierdzaja, że dzieki parabolicznemu zaprojektowaniu powierzchni nośnej implantu możliwe jest utrzymanie i zachowanie brzeżnej blaszki wyrostka kostnego. To z kolei ułatwia odtworzenie naturalnego konturu dziąsła wokół przyszłej korony oraz brodawek międzyzębowych.

Muszelkowe wyprofilowanie powierzchni nośnej implantu powinno zapewnić, że efekt kosmetyczny dziąsła otaczającego sztuczny ząb będzie do złudzenia imitował naturę i utrzymywał się przez wiele lat.